|
Het papier ondergaat nadat het van een deklaag of coating is voorzien nog diverse bewerkingen. Om het glad en glanzend te maken gaat het papier nog tussen verscheidene walsen door. Een op het oppervlak van die walsen aanwezige structuur is terug te vinden in een rasterwerk dat bij schuin invallend licht te zien is aan de beeldzijde van de zegels. Al spelende met de zegels, het licht steeds onder een andere hoek op het beeld te laten vallen, verschijnt opeens zo'n rasterwerk van haaks op elkaar staande lijnen. De hoeken die deze lijnen of glansdiagonalen maken met de dwarsrichting van het papier worden genoteerd. Onder glansdiagonalen verstaan we eigenlijk alleen de diagonalen die niet van de zeef afkomstig zijn. Beide soorten diagonalen kunnen doorwerken naar de andere kant van het papier, en ook kunnen ze worden waargenomen als doorzicht. We geven de glansdiagonalen aan met de hoeken die de diagonalen maken met de dwarsrichting van het papier:
|
De glansdiagonalen staan onderling min of meer haaks op elkaar. Meestal maken de glansdiagonalen hoeken van rond de 45 graden soms hoeken van rond de -70 resp 20 graden; en zeer zelden lopen de glansdiagonalen parallel aan de papier- resp. dwarsrichting. Voorbeelden van glansdiagonalen die onder 0/90 graden lopen zijn te vinden bij postzegels van Nederland en België uit de periode cktober 1981- september 1983, altijd in combinatie met papierdoorzicht IIIb bij Harrison-papier. Glansdiagonalen zitten altijd aan de keer- of viltzijde van het papier. Vandaar dat ze - op een paar uitzonderingen na - aan de beeldzijde van het zegel voorkomen. In de papierfabriek moet het papier, eenmaal los van de zeef nog tussen walsen/rollers door voor het gladmaken (satineren), voor het coaten, voor het gommen etc. Elke wals kan een afdruk achterlaten in het papier met als resultaat de glansdiagonalen. De dichtheid van de glansdiagonalen varieert, meestal zo fijn als of fijner dan bij de doorzicht-diagonalen, soms - zoals bijvoorbeeld bij de 0/90 glansdiagonalen - veel grover. Glansdiagonalen worden in het algemeen - ook gezien de nog niet echt goed begrepen variatie - niet gebruikt als kriterium bij het aangeven van een papiersoort. Glansdiagonalen vinden we bijna uitsluitend bij het papier van Harrison and Sons, en ook bij Violino papier. Bij beide papiersoorten pas vanaf 1972! |